بیاد کشتی سانچی وقهرمانان همیشه جاویدش

تو بودی وآب و برق وآتش ودود وگاز

                          موج و آهن گرم وبوی سم کشنده گاز

سوختن و گداختن و نفت و بنزین وآهن

                                            به راه وطن ز جان گذشتی با سوز و گداز

آری

            آری

چه غریبانه سوختی و چه مظلومانه جان دادی  ،هیچکس نمی دانست چگونه و اگرهم می دانست  ،نمی توانست به یاری ات بشتابد.چقدر تحمل کردی و چه جانانه مقاومت کردی  ، چه قدر باید عاشق باشی که تا پای جان کندن  بپای عشقت بسازی تا بسوزی؟

چه جاودانه در این راه تو مجنون لیلای  وطنت شدی.اکنون که سوختی و سرد شدی تا دریا دریاست قلب ما همچنان  می سوزد.

آری  تو سوختی ، ما فقط نظاره  میکردیم.هر قدر تو فریاد برآوردی و از درد در خود می پیچیدی وما در بغض و اشک های خود گم می شدیم.

افسوس که کاری نکردیم و تو رفتی

گر چه غریبانه خاموش شدی بدون هیچ  فریادرسی

                                                                   اما بدانکه تا ابد قهرمان ملی  وجاودانه خواهی ماند.