در خلوت خود

بسم الله الرحمن الرحیم

وَمَا أَصَابَكُمْ مِنْ مُصِيبَةٍ فَبِمَا كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ وَيَعْفُو عَنْ كَثِيرٍ

و آنچه از رنج و مصائب به شما می‌رسد همه از دست (اعمال زشت) خود شماست در صورتی که خدا بسیاری از اعمال بد را عفو می‌کند.با تاسی از کلام خدا در قرآن کریم که می فرماید:هیچ بلاء و مصیبتی بر شما نمی رسد الا اینکه به واسطه خودتان کسب می شود.

و بهره گرفتن از ترنم خوش مولانا:

یک لحظه داغم می کشی یک دم به باغم می کشی ***پیش چراغم می کشی تا وا شود چشمان من

به راستی که منشاءاصلی بحران ها و ریشه واقعی چالش ها ، بیماری ها و سختی های پیرامون بشر و زندگی روزمره او گرچه خود انسان و عملکرد وی می باشد، اما عوامل مختلفی از جمله نظام علت و معلول که بر جهان هستی حاکم می باشد نیز بسیار حائز اهمیت است.بی توجهی و عدم رعایت اصول اصلی توسط انسانها زمینه خسارات و زیان را برای خود و همنوعان فراهم می کند و گرنه خدای عزوجل همیشه مهربان است و به کسی ظلم نمی کند.آیه 44یونس"خداوند هیچ بر مردم ستم نمی کند ولی این مردم هستند که بر خویشتن ستم می کنند" اشاره به اجل انسان در آیات قرآنی که به اجل مسمی یعنی مرگ طبیعی و اجل معلق و مرگ غیر طبیعی شده است. امتحان و آزمایش الهی هم یکی از سنت های خداوند متعال همواره در صحنه های متفاوت بندگانش را آزمایش می کندآیه 155 بقره"و ما شما رابا بدی ها و خوبی ها آزمایش می کنیم و یا عامل دیگر ، بیداری از غفلت برخی چالش ها و بیماری بر انسان تحمیل می شود تا عاملی باشد برای بازگشت انسان به مسیر درست، بیداری ازغفلت وغروری که همواره عامل سقوط و از موانع تکامل انسان به سوی سعادت و زدودن غفلت از یاد خدا خواهد بود می تواند یکی از مولفه های تنبیه انسان و به عبارتی گوشمالی وی باشد. یقینا هر چه که بر ما نازل یا تقدیر میگردد از آثار مخرب گناهان و خطاها یا حسناتی که از ما انسان ها سر می زند را نمی توان نادیده گرفت.

باید پذیرفت هر آنچه سختی هایی که با آن مواجه شدیم و تحمل کردیم و با انعطاف پذیری به آنها پاسخ لازم دادیم چیزی نیست جز قدرت شکل دادن و مدیریت زندگی مان یعنی با هر چالش این فرصت به ما داده می شود که پشتکار داشته باشیم ، یاد بگیریم و به انسان های قوی تر، دلسوز ترو سپاسگزارتری تبدیل شویم و در مسیر درست زندگی قرار گیریم.یکی از سخت ترین درسی که ما انسان ها در برابر ناملایمات و تمامی آنچه که بر ما مقدر یا تحمیل میگردد باید آموخت اهمیت دادن به انعطاف پذیری و تاب آوری مان می باشد.

مسئله خانمان سوز اخیر جهان بشریت «کرونا» بدلیل همه گیر بودنش همه ما مشکلات زیادی را تجربه کردیم و چیزهای زیادی نیز یاد گرفتیم. تمایل ما برای سازگاری سریع می تواند تفاوت بین شکست و موفقیت را برایمان تعیین کند، صبر و ایجاد فرصت بجای ریسک کردن برای زمانی که میدانی چیزی که قرار است چقدر طول بکشد و زمان زیادی که باید برایش صرف کنیم بهتر است که صبر را پیشه و از عجله های بی فایده پرهیز نمائیم.همچنین راهکارهای مسالمت آمیز و همدلی می تواند به مسیر و اهداف درست تری ما را رهنمود نماید.باید کوشید تا نسبت به تمام بحران ها و چالش ها،توانایی رشد را در خومان تقویت کنیم و هر سال بهتر از سال های قبل مان باشیم.

با کمی مداقه در بیماری همه گیر و ارائه یک فرصت عالی برای همه ما این اتفاق افتاد وآزمایش سختی بود، در حقیقت چه بخواهیم و چه نخواهیم نزدیک بود دسترسی به بسیاری از فعالیت ها، رویدادها،سرگرمی ها و دوستی هایی که عادت کرده بودیم هر زمان که بخواهیم داشته باشیم را از دست بدهیم. با از دست دادن بسیاری از چیزها می توانیم تعیین کنیم که چقدر برای آن ها ارزش قائل هستیم. بنابراین بهترین استراتژی برای تعیین اینکه چه چیزی واقعا برای ما اهمیت دارد این است که چیزهایی را از زندگی خود حذف کنیم، سپس ببینیم چه چیزی را از دست میدهیم و چه چیزی را نداریم، آن موقع واقعا زمانی خواهد بود که میدانیم چه کسی هستیم.

با این حال می توان گفت این یک کشف رایج بود ، افردای که فکر می کردند برون گرا هستند متوجه شدند که در واقع درون گرا هستند و افرادی که معتقد بودند درون گرا هستند متوجه شدند که در واقع کاملا برونگرا هستند. در هردو مورد مردم متوجه شدند که بسیاری از چیزهایی که فکر می کردند شخصیت شان است، صرفا توسط فشارهای اجتماعی شکل گرفته است.مواردی که ذکر شد را به عنوان درسی از چالش های روزمره و مسیری جهت خودشناسی فرض نمود و باورمان شود که کرونا »تنظیمات پیش فرض کارخانه « را برای همه به ارمغان آورده است بطوریکه پارانوئید، پارانوئیدتر شدند و نیازمندان، نیازمندتر و مضطرب ها، مضطرب تر، خوش بین ها نیز خوشبین تر شدند. بایدگفت ناملایمات جوهر اصلی افراد را نشان میدهد و آنجاست که بایستی دنبال خدا بود هیچگاه . هیچ کس جز او دست گیرمان نخواهد بود و فریادرسی به دادمان نخواهد شتافت الا او که خالق همگان است.