16 آبان به بهانه سالکوچ یار اول زندگی

...... هرکسی که دیدی دارای غرور است بدان که سایه پدر برسرش سایه افکنده و غرورش بجاست و به حسادت غرورش ممنوع است واین موضوع  شامل همه آدمای روزگار میشود زیرا که پدر دارند و پدر در دنیای آنان نقش آفرینی میکند وبه همین علت نیز محدویت سنی و شرایط خاصی را طلب نمی کند .پدر حس دارایی و حس توانمندی است و هیچگاه هیچ تهی دستی را نمی توانیم پیدا کنیم که نگرانی اش فقط بی پولی باشد بلکه دغدغه اصلی اش وسنگینی فقرش فقط از نبود سایه پدر بر بلندای سقف سر وی خواهد بود.

کاش زندگیم درشوره زار و بیابان های لم یزرع کویری بشکلی تنهابودولی تنها سایه برسرم ،سایه پدرم بود.

پدری که نبودش مرگ غرورمان را رقم زده وجای خالی اش قابل تحمل نیست چگونه باید درشرایط سخت وتلاطم امواج طوفان های شدید روزگار وبه زیستن بدون وی عادت کرد نمیدانم ؟

کاش پدرم می بود تا در روزپدربجای خیرات برایش هدیه می خریدم (آخ چه حس غروری دارد دست بوسی اش حین کادو گرفتن از فرزند)و بجای روزت مبارک پدرم، نمی گفتم روحت شاد پدرم (آه ه ه ه ه چه سنگین است گفتن وشنیدن این کلام)

پدرم اکنون که بین ما نیستی بدان که شیرازه زندگیم از هم پاشیده و چقدر امید داشتم تا سایه بزرگتری بر سرم باشد ولی افسوس که افسانه ای بیش نبود هرآنچه در خیالم بود.ای کاش کسانیکه ادعای بزرگی را دارند به عدد شناسنامه شان ننگرند و بجای دیدن عدد ورقم بالای سنی به عمل و مدیریت رفتاریشان بنگرند.  

روحت شاد پدرم حاج سهراب مجدنیا